23 Temmuz 2007 Pazartesi

tespit_mahmuthoca

23 yaşında da 10 yaşında ağladım şeylere hala ağladığımı farkettim, hala hababam sınıfı'nda Mahmut Hoca'nın kalp kirizi geçirdiği sahnede ağlamaya başlıyorum, bazı şeyler cidden değişmiyor evet.

5 yorum:

b dedi ki...

bazı şeyler ama sadece... Genelde bi çok şey hızla değişiyo...of geyik yapasım var şu şekilde "değişmeyen tek şey değişimin ta kendisi"

sebnem dedi ki...

ben de hala great expectations'da, ethan hawk'un anne bancroft'a "it's my heart and it's broken" dediği sahnede ağlıyorum... ilk izlediğimde sene 98'di...

neden bir süre sonra bu sahneleri kanıksayıp etkilenmemeye başlayamıyoruz?

begüm dedi ki...

bütün film, salya sümük; eternal sunshine of a spotless mind... (bir şişe şarap ve kadehi de ekte gönderiyorum, bilginize...)

ps. "meet me in Montauk"

b dedi ki...

of düşündüm de hangisini tekrar izlesem hangi sahnede ağlarım diye...Baya .küzüm sanırsam...Gelmedi aklıma bişey... Ama mesela "Big Fish" i her izlediğimde bi garip hissiyat olur...

evren dedi ki...

seneler boyu babamla sulugozlu diye dalga gectikten sonra, aslinda aynen onun gibi filmlere kendimi kaptirip kaptirip butun acikli sahnelerde her tekrar izleyiste bile gozlerim doluyor. kendimi tekrar ettigim icin kendimden sıkılıyorum, aglamaktan sıkılmıyorum... anneannem gibi, "dur aman icme o kolayi!!, bak icti gene kotu yola dusecek" diye TV'ye mudahale etmem yakindir diye de icten ice korkuyorum :)...